Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

Έρωτας με το πρώτο e-mail

Πρώτη μέρα στη δουλειά μετά την μίνι άδεια που είχα πάρει μπας και εξαφανιστούν αυτοί οι αναθεματισμένοι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια, και από το πρωί παλεύω με την ηλεκτρονική αλληλογραφία που μαζεύτηκε μέσα σε αυτές τις 2 μέρες.

Τα περισσότερα e-mails, όπως μπορείτε να φανταστείτε, πρόκειται για spam. Νιγηριανοί που ψάχνουν έμπιστο συνεργάτη να μοιραστούν την κληρονομιά από κάποιον υψηλά ιστάμενο μα και μακαρίτη θείο. Εισαγωγική εταιρία που παρουσιάζει μαγικά χαπάκια τα οποία σου υπόσχονται να λιώσουν τα λίπη, όπως η φλόγα την πασχαλινή λαμπάδα. Σαντουιτσάδικα με τα πιο ευφάνταστα μενού και δωρεάν παράδοση, με το αντίστοιχο πλαφόν στην αξία της παραγγελίας βέβαια. Αυτά τα δύο τελευταία, θα μπορούσαν κάλλιστα να συνεργάζονται κάτω από το τραπέζι, σκέφτομαι. Ο ένας θα σε μπουκώνει, ο άλλος θα σε λιώνει.

Βαριέμαι αφόρητα, αλλά συνεχίζω να βάζω τρίποντα στο καλάθι χτυπώντας πρώτα στη στέφανη.
Άγνωστη εταιρία management που θέλει να σου αποκαλύψει τα μυστικά για μια επιτυχημένη επιχείρηση, εννοείται έναντι αξιοσέβαστου ποσού. Μεσιτικό γραφείο προσφέρει καταπληκτικές μεζονέτες σε τιμές σοκ. Δεν καλείς το 166 ακόμα. Μια χαρτοσακούλα σου φτάνει για να ξεπεράσεις την κρίση πανικού, μόλις συνειδητοποιείς ότι αυτή η τιμή που βλέπεις μπροστά σου έχει τόσα μηδενικά όσα είναι και τα σουσαμένια κουλούρια σε πάγκο στην Ερμού. Χασμουριέμαι τόσο που τα μάτια μου δακρύζουν.

Ώπα! Σκουπίζω τα δάκρυα και κοιτάω καλύτερα την οθόνη. Επιτέλους ένα e-mail, αλλιώτικο από τα άλλα. Ο αποστολέας: Hope Johnson. Ελπίδα... Χμμ, ξεκινάμε καλά. Θέμα: ένα απλό και ντροπαλό Hello. Μου αρέσουν τα ντροπαλά αγόρια. Συνήθως είναι ακριβώς το αντίθετο από αυτό που δείχνουν. Κοινώς, παίρνει το στρώμα φωτιά κι αναστενάζουν οι σουμιέδες. Το ανοίγω κι αρχίζω να διαβάζω αχόρταγα.

Με ρωτάει τι κάνω και πώς πάει η δουλειά μου. Θετικό σημάδι. Ενδιαφέρεται για μένα. Βρήκε την διεύθυνσή μου, λέει, καθώς έψαχνε στο διαδίκτυο για ταίρι. Τόσο τυχερή πια; Θα ήθελε να αρχίσουμε να αλληλογραφούμε, μου γράφει, και να ανταλλάξουμε φωτογραφίες ώστε να γνωριστούμε καλύτερα. Δεν είναι κακό. Δεν μπορείς να πάρεις γουρούνι στο σακί άλλωστε. Πρέπει να δεις το εμπόρευμα πρώτα για να μην σου μείνει μετά στην αποθήκη στοκ. Σκέφτομαι να του στείλω μια προπέρσινη που ήμουν πιο μινιόν. Εξάλλου θα έχω το περιθώριο να τα χάσω τα ρημάδια τα παραπανίσια κιλά μέχρι να συναντηθούμε. Κι έτσι να μην γίνει, ξέρω ότι κι αυτός το ίδιο θα πράξει, οπότε είμαστε πάτσι στην μπαγαποντιά.

Κλείνει το e-mail του έξυπνα. Μου υπενθυμίζει ότι η απόσταση δεν μετράει. Αυτό που μετράει είναι η αγάπη που μοιραζόμαστε μεταξύ μας. Μαζί σου μωρό μου! Και να ήθελες δηλαδή, δεν γίνεται αλλιώς. Βλέπεις, έπεσες πάνω στην απεργία των οδηγών βυτίων κι έχει στεγνώσει η αγορά από καύσιμα. Να μου πεις, η αγάπη είναι η κινητήρια δύναμη για όλα. Λες να δοκιμάσω να βάλω λίγο από αυτή στο ντεπόζιτο και να έρθω να σε βρω; Μα δεν μου γράφεις πού είσαι γαμώτο.

Αχ, έχω αρχίσει ήδη και ονειρεύομαι μαγευτικά ηλιοβασιλέματα στην αγκαλιά του. Τα ιδρωμένα μας κορμιά να γίνονται ένα με τα σεντόνια την νύχτα και το πρωί να μας βρίσκει μπλεγμένους σαν οχτάρι. Με την άπλυτη πατούσα του στα μούτρα μου και το μελανιασμένο μου γόνατο στο στέρνο του. Βόλτες απογευματινές στην ακροθαλασσιά, να μπουγελώνει ο ένας τον άλλον χαριτωμένα και στο τέλος να του κάνω πατητές χωρίς να τον αφήνω να πάρει ανάσα, όπως βουτάει ο παπάς το μωρό στην κολυμπήθρα.

Πίνω μια γουλιά καφέ να δροσιστώ και να προσγειωθώ πάλι στην βαρετή πραγματικότητα του γραφείου. Κι έτσι όπως πάω να πατήσω Close στο e-mail, βλέπω την υπογραφή του: Regards, Miss Joy... Το ντροπαλό αγόρι μας βγήκε γκομενίτσα; Και το Hope Johnson στην αρχή τι ήταν; Τζάμπα κάψωνα τόση ώρα δηλαδή; Χμμμ, εντάξει. Δεν ήρθε και η καταστροφή του κόσμου. Αν είναι να ζήσω τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου, μπορώ να κάνω μια υποχώρηση υποθέτω.

Α, για κάτσε... Πήρε και κάτι άλλο το μάτι μου. Παραλήπτης: Undisclosed Recipients. Είμαι εξοργισμένη τώρα. Νιώθω προδομένη. Το καλό μου γκομενάκι μου βγήκε λίγο μπερμπάντικο. Τα ρίχνει σε όλες κι όλους κι όποιος κάτσει. Θεέ μου τι απογοήτευση. Ξαναφέρνω στο μυαλό μου τις ονειροπολήσεις μου και ξαφνικά θέλω να το πνίξω με τα ιδρωμένα σεντόνια, να του λιώσω το κεφάλι με το μελανιασμένο μου γόνατο και να το κρατήσω κάτω από την θάλασσα μέχρι να σκάσει και η τελευταία μπουρμπουλήθρα.

Τελικά, όλα τα spam την ίδια μούρη έχουν.

3 σχόλια:

Stef... είπε...

Καλώς ήρθε και η Λουκρητία! Βλέπω διάλεξες ένα από τα πολύ δυνατά κείμενα ;) Σούπερ!

Λουκρητια η Αμαρτωλη είπε...

Ε μα τι τώρα... Να μην κάνω είσοδο κυβικών Πάγκαλου; Σε παρακαλώ μάνα μου! Άντε κα(στε)λορίζικο (και με μωβ γραβάτα!)
:ο)

Stef... είπε...

Σε λίγο θα μου πεις "μαζί το δημοσιεύσαμε!"... :P

Δημοσίευση σχολίου